Warszawa wrzesień 2016
– A co byś powiedział na Hong Kong?
– Jako miejsce na przesiadkę? Spoko. Możemy nawet zostać na dzień, dwa, jeśli chcesz ale później lecimy do Nowej Zelandii.
– OK.
Za kilka dni.
– Słuchaj w lutym w Hong Kongu jest maraton!
Niestety na 19 km budzi się siostra bólu – kolka. Właściwie zrywa się z letargu i wali mnie prosto w prawy bok. Jakby ciągnęła za sznur bujający dzwon serca i obijała go o żebra. Cholera, rozbujała się na całego.
Skąd się wziął pomysł, żeby przebiec maraton w dniu 42,195 urodzin? Głupie pytanie 😉 Ale jak to zrobić, skoro wypada to w poniedziałek? Trzeba go sobie zorganizować albo … mieć dziki fart.
Mamo, dziękuję Ci, że mnie porodziłaś 6 października 😉
Dzięki temu moje 42,195 urodziny przypadają 18 kwietnia czyli w dniu najstarszego ulicznego maratonu na świecie – Maratonu w Bostonie!
W ciągu pierwszych minut zawsze wydaje mi się, że założyłem za mało warstw. Przejmujące zimno, powoduje, że zaczynam bieg od wysokiego tempa. Co z kolei wzmaga pęd zimnego powietrza. Cudownie ;(
Słyszę muzykę. Gość nieźle szarpie druty, miło posłuchać. Już chciałbym pozamiatać podłogę włosami, gdy nagle dostaję kuksańca w bok. Co jest? Przecież dookoła mnie nie ma nikogo?
Tak zwane strefy T1 i T2 to fetysz dla triatlonistów. Ludzie, którzy męczą się czasem przez kilkanaście godzin, stają na uszach, żeby zaoszczędzić sekundy w przebieralni. Robią nawet specjalne treningi, żeby wykonywać te banalne czynności w sposób automatyczny i maksymalnie szybki. Bo wbrew pozorom roboty jest całkiem sporo.
Cały organizm wysyła do mózgu alarmujące sygnały. „Koniec paliwa”. Mięśnie nie mają z czego czerpać energii. Brakuje możliwości kurczenia i rozkurczania. Oddech jest coraz krótszy. Serce ma zamiar ogłosić strajk ostrzegawczy. Kolejne organy są przez mózg wyłączane, żeby oszczędzać energię.
Podniebne bieganie? Z czym Wam się to kojarzy?
Z narkotykiem, który daje niesamowity odlot? Blisko ale nie do końca.
Z bieganiem po dachach wieżowców? Nieźle ale to jednak trochę co innego.
Z fruwaniem maszyną, która jest napędzana siłą mięśni? Fajne ale to nie to.
Wszyscy pamiętamy „ten pierwszy raz”. Pomimo tego, że w rzeczywistości wcale nie musiał być taki wspaniały, w pamięci zostanie „na zawsze” i to najczęściej jako coś niedoścignionego.
W tym roku wystartowałem w Maratonie Warszawskim dosyć nietypowo. Właściwie nie wystartowałem, a jedynie towarzyszyłem jego uczestnikom. Biegnąc oczywiście 😉